Nuestros candidatos al Diaconado: Néstor Álvarez Rodríguez

¡Unha vocación que da a talla!

Néstor naceu en Vilar de Vacas o 14 de Novembro de 1985, sendo o máis pequeno de tres irmáns. Fixo estudos de E.X.B. e 1º e 2º do E.S.O. no colexio público de Cartelle.

Ingresou no Seminario Menor en 3º do E.S.O., no ano 1999. No 2003 empezou os Estudios Eclesiásticos.

Logo de tan grande carreira, o vindeiro 14 de Marzo, será ordenado Diácono polo Señor Bispo.

E co ánimo de coñecer un pouco máis sobre este futuro diácono…

…A súa frase bíblica favorita é: “Amarás a Deus sobre tódalas cousas e ó teu próximo coma a ti mesmo”, que é, segundo él di, o que máis lle costa cumprir.

…O seu libro favorito e “Cousas” de Castelao, encántalle o grupo “Maná” e a súa película preferida é “El padrecito” de Cantinflas.

…É un gran afeccionado ao ciclismo.

… A personaxe histórica que máis lle fascina é Xoán Paulo II.

… Ten unha viaxe pendente: a Praga.

… O seu mellor recordo da infancia é a matanza na casa da súa avoa.

… Ten un desexo: que todos sexamos capaces de compartir un pouco máis.

O seu lugar para perderse é a casa da súa avoa, nas carballeiras.

… Ten tres maneiras de recuperar a calma perdida: unha longa ducha, durmir a perna solta e comer chocolate.

… De cativo quería ser albanel, coma o seu pai; sen embargo, cambiou logo de opinión.



Entrevista para la página Web del Obispado de Ourense:


"Aunque parece que la sociedad plantea el sacerdocio como algo que no está de moda, realmente merece la pena, llena la vida y le da sentido.
Yo creo que lo mejor que puedo transmitir a la gente a mi alrededor es lo feliz que me hace mi vocación".


¿Cómo ha sido tu paso por el Seminario, con qué te quedas?


En el Seminario Menor, sobre todo maduré como persona, con la ayuda de los formadores, que me comprendieron y me perdonaron muchas cosas, ayudándome a superarme. En el Seminario Mayor para mí ha sido muy importante el ejemplo de los compañeros mayores, han sido un gran referente para mí porque los veía como personas alegres, felices por estar llamados al sacerdocio. Compartir con ellos mi vida me ha ayudado mucho, y también el ver a los compañeros más jóvenes su fuerza e ilusión, que supone también un empuje. De hecho, yo hice 2º de bachillerato en el Mayor, con la idea de terminar, pero el contacto con los mayores, el verlos felices con lo que hacían, me hizo plantearme, ¿por qué no va a ser también mi camino? Y la verdad es que siempre hay dificultades, pero todo se puede superar si se afronta como un nuevo reto.

¿Cómo influyó tu familia a la hora de descubrir y vivir tu vocación?

En mi familia la que más influyó en mi vocación y la que más me ayudó a vivir este camino, desde antes de entrar en el Seminario, fue mi abuela, que me ayudó a ir conociendo primero, y planteándome después, muchas cosa

¿Qué le dirías a otros jóvenes que se estén planteando ser sacerdotes, pero no se atrevan a dar el paso?

Les diría que, aunque parece que la sociedad plantea el sacerdocio como algo que no está de moda, realmente merece la pena, llena la vida y le da sentido. Yo creo que lo mejor que puedo transmitirles a ellos y a todas las personas a mi alrededor es lo feliz que me hizo el encontrarme con Cristo. Lógicamente no todos los jóvenes tendrán una vocación sacerdotal, cada uno tiene su camino, pero les diría que busquen a Cristo, y descubran qué les pide, porque si siguen el camino que tiene marcado para ellos, encontrarán la felicidad y el sentido de todo. o que me hizo feliz fue encontrarme con Cristo.






Entradas populares